Susması Gereken İnsanlar Var

Yaz geldiğine göre artık şu blogu bir düzene sokabiliriz diye düşünüyorum. Biliyorsunuz Spotty'niz altı senedir hiç gün yüzü görmedi şu çevresindeki insanlar konusunda. Susmalarını haykırarak söyleyemediğim için, o derece kibarım, göz devirmekle ya da "Anlıyorum" demekle geçiştirmeye çalıştım. Ama yok.

Onlar bana "Nasılsın?" bile demezken ben onların tüm dertlerini dinlemek zorunda kaldım.

Yazacak belli bir olayım olmadığı için önce genel bir giriş yazısı yazmak istedim. Bilirsiniz işte yine toplama çabalarına giriştim anlayacağınız.

Çevremde her renkten insan var. Neredeyse hepsi beni "tuhaf", "marjinal", "çocuksu" olarak tanımladı. Hepsinden en az bir kere bu kelimelerden birini duymuşumdur. Bu sene ise en çok duyduğum ve duydukça şaşırdığım tek kelime "soğuk" oldu. İnsanlar beni soğuk bulmaya başladı. Tabi bunda benim etkimin büyük olduğunu düşünüyorum.

Son iki ayda insanlardan uzaklaşma isteğiyle doldum. Bin kişilik yurtta tam olarak nereye uzaklaşacaktım bunu bilmiyorum ama en azından öyle bir çaba sarf ettim. Çünkü artık insanlara tahammül edemez oldum.

Yurtta o kadar çok kız tipi gördüm ki artık insan sarraflığı konusunda yüksek lisansa başvurduğumu falan düşünmeye başladım. Odaya giriyorum dört kişi, kantine iniyorum en az altı kız, çalışma salonuna gidiyorum orası zaten tıklım tıkış kız dolu, tuvalette bile rahat bırakılmıyor ki soluk alalım. Bahçede bile sevgilisiyle kavga eden bir kız mutlaka oluyordu. Olaylar genel olarak aynı oluyordu ama kişi değişiyordu.

"İnsan istemiyorum." dediğimden midir nedir bir anda bir sürü arkadaşım oldu. Yurt odasına gelen giden, beni soran birkaç kız duydum. Ben arkadaşımda kalırken kızın biri gelip kurutma makinemin şu kıvırcık yapan, şu an ismini hatırlamadığım aparatını istemiş. Kiminle hangi ara bu kadar samimi oldum bilmiyorum. Ki kişisel kullandığım ürünleri insanlarla paylaşmaktan haz etmeyen biriyim. Samimi olsak bunu bilirdi herhalde.

Arkadaşlarıma daha sonra değineceğim. Onlardan rahat üç yazı çıkar. Yurtta önce sevgilimin olmaması olay oldu. Ardından kilolarım olay oldu. Onun da ardından yüzümün bir anda iyileşmesi konu oldu. Evet ben burada yokken korkunç bir alerji sorunu yaşadım ve yüzüm gerçekten kıpkırmızı derisi soyulmuş gibi gezdim. Hatırladıkça yüzümü seviyorum. Kullandığım makyaj malzemesi ve temizleme ürünleri yüzünden olmuş. O yüzden kullandığım ürünleri neredeyse bir elin parmak sayısına kadar indirdim. Bir daha öyle kıpkırmızı gezmek istemiyorum. Dur dur bundan da bir konu çıkar. Yazımın ana metni "Aloe vera ve zeytinyağlı kremler candır." olacak.

Çevremde beni sürekli göz hapsinde tutan insanlar olunca kendi kusurlarımı düşünemez oldum. Zaten onlar benim yerime yeterince benim kusurlarımı konuşuyorlardı. Hiçbir zaman yetemedim insanlara. Neyse ki o sıralarda tezimi yazdığım için pek dinlemedim kendilerini. Onlar konuşurken kaynakça sıralaması yapıyor, metinleri işaretliyor, sıraya koyuyordum. Ayrıca dehşet bir final dönemi geçirdim. Bu potansiyelimi iki sene önce yapsaydım okul birincisi bile çıkabilirdim çok ciddiyim. En azından yüksek lisans hayallerim gerçek olabilirdi. Şimdi sadece mezun olabildim. Neyse.

Bayramda akrabalarım bize geldi. Meşhur halalarımdan biri benim için neredeyse ağladı. Ben mezun olduğum için mutluyken kadın oturdu birini bulamadığım için ağlamaya kalktı. "Şimdi ne olacak?" dedi. "Eh ne olacak halacığım iş aramaya başlayacağım." dedim. "Ben onu demiyorum koca bulamadın koca." dedi. "Okulda hiç mi kimse yoktu? Karşına çıkanın kusurlarını görmezden gelecektin. Al işte evde kaldın ne olacak şimdi bak okul da bitti gitti şansın." dedi.

Allah bana ailem konusunda gerçekten şanslı davranmış ama halalar konusunda aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Kadın benim yerime üzüldü ben de öyle baktım kadının suratına "Ne diyor bu?" diye. Halbuki o bayram babamın teyzeleri de bizdeydi ve ikisi evli değildi. Evde kaldıklarını düşünerek hiç de ah vah çekmişe benzemiyorlardı. Anneme "Şimdiden hayatını karartmasın daha genç önce bir işini bulsun sonra eş çıkar karşısına önce gezsin tozsun." demişler. Bana üzülen halamın kızı benden bir yaş küçük. O sözde okulun en yakışıklı çocuğuyla evlendi. Şimdi de halam ondan çocuk istiyormuş. Halbuki benim yanımda yengeme "Çocuk geç olmalı. Hem daha tecrübeli olurlar." demişti. İşte bana başka etrafa başka konuşuyor kadın. Kızını geç kalmadan evlendirdiği için çok mutlu. Ama amcalarım da teyzeler de kızın erken evlendiğini düşünüyorlar. Geçen sene de mezun olmadığım için ağlıyordu. Yani Allah kimselere düşman vermesin bendeki gibi halalar verse yeterli. Bakalım halalarıma göre babam yakında beni evden atacakmış. Merakla babamın beni evden atmasını bekliyoruz. *göz deviren emoji*

Yani gördüğünüz gibi çevremde susması gereken o kadar çok insan var ki onlar susmayınca en sonunda ben sustum. Şimdi içime kapanmış oturuyorum öyle. Kendimi etraftan soyutlamaya çalışıyorum ve gelecek yazımın daha iç açıcı olmasını umut ediyorum.

Haftaya cuma akşamını ajandama not ediyorum. Haftaya görüşmek dileğiyle.

Not: Önceki yazımdaki yorumlar için çok teşekkür ederim. Kendime geldiğim anda cevap yazacağım. Bu yazım beni biraz sinirlendirdi de.

Sevgilerle.