Üzgünüm Bayım Sizi Hissetmiyorum

Bir insandan ne zaman soğursunuz? Ben genelde tek yanlış durumda soğurum. Ha birden kesilip gitmem ama uzaklaşırım. Sonra zamanla o uzaklık daha da açılır. Zamanında çok fazla alttan aldığım için böyle olduğumu düşündüm. Ama tabi bahaneler gerçekleri değiştirmiyor. Sanırım ben her zaman yalnız kalacağım. 

Geçen bir yazımda bir çocuktan bahsetmiştim. Evet anlattıkça büyüyormuş ama görünce küçülüyormuş. Denedim onayladım.

Çocuğun sanırım sevgilisi varmış. Sanırım da demek istemiyorum bence var. İsminin sonuna "-im" eki eklediği, twitterda sürekli favorilediği bir kız. Peki onun sevgilisi olduğunu nereden çıkardım oraya gelelim. 

Benim çevremde erkek arkadaşlarım var. O yüzden hemen "Oooo kesin sevgilisi." moduna hiçbir zaman girmedim. Çünkü düşününce o zaman benim de sevgilim var. Neyse geçen en yakın arkadaşımla bu çocuğun ortak bir dersi varmış. O derste çocuk arkadaşımın yanına geçmiş. Telefonunu da onun görebileceği şekilde kızın gözünün önüne ekranı açık olarak bırakmış. Sürekli mesajlaşıp, bir şeyler yazıp bırakmış yine yerine. Ekran kilidine telefon geçmemiş. Arkadaşım da doğal olarak biraz sinirlenmiş. Gözümün önünde ders dinlememe engel olacak şekilde telefon bıraksalar ben de çok sinir olurum. Ki arkadaşımın telefonu bile onun telefonu kadar kendisine yakın değilmiş. Sonra bir mesaj gelmiş. Çocuk mesaja bakmamış. Ama ekran kararmadığı için benim arkadaşım sinirlenip ekranın kararmasını beklemiş. "Sınıfı çocuğun telefonu aydınlattı resmen." dedi. Ekran ışığı da en sona kadar açıkmış. Siz düşünün arkadaşıma gelen siniri. Sonra arkadaşım ekranın kapanması için artık dönüp önündeki telefona bakmış. Telefonda gelen mesaj açık, o kızın sonuna "-im" eki gelerek yazılmış ismi altında da ok yazan bir mesaj. Arkadaşım telefona boş bir şekilde bakıp yeniden önüne dönmüş. Bizim kız hiç tepki vermez. Telefona da sarılmamış bana durumu anlatmak için. Çocuk da arkadaşımın baktığını artık anlayınca telefonun ekranını kapatmış. Arkadaşım bunu çocuğun bilerek yaptığını düşünüyor. İmza listesinde arkadaşımın ismine de kendisi ve arkadaşı tüm dikkatlerini vererek okumuşlar. Sonra fısır fısır bir şeyler konuşmuşlar. Bunlar bir şey denediler ama ne denediler anlamadım, dedi arkadaşım. Ama ben hiçbir şey düşünemedim. Erkekler düz yaratıklar diyorlar ama ben düz değilim. Bin tane şey düşünebilirim. O yüzden düşünme işini iki arkadaşıma bırakıp kenara çekildim. 

Sandığımın aksine üzülmedim. Sinirlenmedim de. Ha eğer sevgilisi olmasına rağmen böyle içe düşecek şekilde kızlara bakıyorsa bu onun adi kişiliğinin bir göstergesidir. Öyleyse bunu şimdi gördüğüme sevinirim. Ama biraz eğlencesine takılıyordum sanırım. Çünkü platonik heyecanını severim. "Baktı mı?", "Bakacak mı?", "Bir şey diyecek mi?", "Görecek miyim?"... Bunlar güzel heyecanlar. Ama ciddi heyecanlar değil, bir süre sonra geçiyor.

Peki sonra ne oldu? Okula başladım. Bu yüzden anlatacak bir iki anım daha var. Onları da not aldım diğer yazımın konusu, son dakika daha fazla yazmak istediğim bir olay olmazsa, hazır olacak yani. 

Okulda karşılaştım. Karşılaşmayı beklemiyordum. O gün ikinci öğretimle dersim yoktu. Arkadaşımın dersi bitene kadar bir arkadaşımla okulda oturup sohbet etmek için biraz daha kalmıştım. İkinci öğretimler gelmeden de okuldan ayrıldık. Ama arkadaşım dersten çıkıp yanıma geldiğinde, ben atkımı takarken o çocuk ve arkadaşı fakülteye geldi. Önce bakmadım. Neyse ki önce biz görüyoruz içeriye gelenleri. Sonra arkadaşıma dönerken kafamı kaldırdım ve göz göze geldim. Pişkin pişkin gülüyordu. İfadesiz bir şekilde arkadaşımla konuşmaya devam ettim. Zaten bir tepki vermek de gelmedi içimden. Hissetmedim. Önceden hissettiğimi düşünmüştüm ama şimdi bu boşluk bana garip geldi. Önceden de hissettiğimi sanıp hissetmemiş olabileceğimi düşündüm. Ama çocuğun bana bakarken gülmesi sinirimi bozmadı değil hani. Ama sırf sevgilisi olup böyle bir pişkinlik yaptığı için sinirlendim. 

Ah.. Bu arada okulda o çocuğa benzeyen bir çocuk daha var. En yakın arkadaşım beni uyardı o çocuğu gördüğümde hemen diğerini gördüğümü sanmamam için. Ve gerçekten de çok benziyorlar. Ha benzettiğimiz daha uzun boylu ve biraz daha iri ama gerçekten çok benziyorlar. İkisinin arasında kıyafet ve yapı farkı dışında bir fark daha var. Benzettiğimiz çocuk diğeri gibi insanı yiyecek gibi bakmadan efendi gibi önüne bakıp geçiyor.  

Neyse bu haftam böyle geçti. "Sanırım ben evde kaldım. Kimseyi hissetmiyorum." diye gezdim etrafta. Büyüdükçe istek ve beklentilerim mi değişiyor bilmiyorum ama şu sıralar kalbim gerçekten bomboş. Ve bu alıştığım bir durum değil. Karşılık beklemeden sırf heyecan olsun diye beğendiğim bir çocuk yok bu defa. Umarım bu kötü bir şey değildir. En yakın arkadaşım bana "Alttan almak, görmezden gelmek istemediğin için soğuyorsun." diyor. Birini sevdiğimde bazı şeyleri görmezden gelmem gerekiyormuş. Benim korkum o görmezden gelmem gereken şeylerin, ben görmezden geldikçe çığ gibi büyümesi. O yüzden tek bir hata, o hata büyük ve gerçekten aşılamaz bir hata ise, benim yaşamıma da etki edecekse kişiden uzaklaşmayı kendimce doğru buluyorum. Belki, ne bileyim, gerçekten sevdiğim biri çıkarsa görmezden gelmeyi başarırım. Ama dediğim gibi şu sıralar böyle bomboş geziyorum.

Geldi bahar ayları gevşedi gönül yayları, sözünü bu yıl kullanamayacak gibiyim. Ama yine de hayat bu belli olmaz.

Bundan sonra her pazar burada olacağım. Onun da bilgilendirmesini buraya ekleyeyim. Bazen yazacağım çok şey olursa cumartesi de bir yazı ekleyebilirim. Her hafta sonu burada görüşmek dileğiyle.

Öpüldünüz.