Anlatmayın, Anlattıkça Büyüyor

Geçen hafta evdeki internet problemi yüzünden yazı yazamadım. Problemi sonunda halledince de hemen yazıya geldim. Eh zinciri kırdık ama kırdık diye de yazmayı bırakmayacağım. Kırmamış gibi devam edelim.

Aslında iki gündür pek keyfim yok. Bu sebepleri sırayla anlatacağım. Belki bu hafta geçen haftanın acısını çıkarmak için iki yazı yayınlarım. Daha karar vermedim ama bunu yapmayı düşünüyorum. Hep modum düşükken, aklımda binbir düşünce dolaşırken yazı yazabiliyorum. Genel olarak depresif, mutsuz bir insan izlenimi yarattığımın farkındayım ama gerçek hayatımda öyle biri değilim. Sorunlarımı çevreme yansıtma konusunda başarısızım. Mutsuz olunca çok güzel surat asarım ama kimse de kalkıp "Hayırdır Spotty neyin var?" demezler. Yalnız bırakılınca düzeleceğimin izlenimini yaratıyorum sanırım.

Buraya da pek mutlu olay yazmadığımın farkındayım. Neden bilmiyorum ama mutlu bir olay yaşadığımda bunu yazmak gelmiyor içimden. Belki unuttuğum için belki de geçici bir mutluluk olduğunu düşündüğüm için yazmayı istemiyorum. Bunun daha tam nedenini bulamadım. Ama sırf sizin için bir defter edindim. (Evdeki milyonlarca defterlerimden birini bu amaç için kullanmaya karar verdim. Sonunda boş defterlerimden biri bir amaca kavuştu.) Mutlu anılarımı kısa kısa not alacağım ve böylece yazı başında olunca "Ben mutlu ne olay yaşamıştım?" durumundan kurtulacağım. Çünkü gerçekten şu yazı başına oturunca tüm olumsuzluklar aklıma geliyor "Yazıp kurtulayım." gibi düşünüyorum ve onları yazıyorum. Asıl yazı konusuna gelmeden önce biraz boş konuştum. Ama yazı konusuna da gelmek istemiyorum. Ama gelmem de lazım. Çünkü içimde barındırmak istemiyorum. Kabullenmek de istemiyorum. Neyse hadi başlayalım.

Sanırım birinden hoşlanıyorum. Yani sanırım. Bilmiyorum. Önce öylesine geliştiğini düşündüm. Eğleniyorum sandım. Hani şu "Hisleri canlı tutma." muhabbetleri. "Kişi önemli değil ben bu aşık olma hissini seviyorum." bahaneleri. 

Kişi önemliymiş. 

Geçen yazılarımdan birinde bahsettiğim çocuk. Bakıp bakıp sonra bakmayı kesenden bahsediyorum. Diğer bana mesaj atan çocuğu görsem de tanımam zaten. 

Önemli olan benim bu durumu hala reddetmem. Şunu yazarken bile reddediyorum. Çünkü reddedilmesi gereken bir durum. Böyle saçma iş mi olur?

Şimdi çocuk önce bana baktı baktı durdu. Bana baktığını düşünüyorum ama bir ihtimal daha var bence. Arkadaşıma bakıyor da olabilir. "Spotty sana bakıyor çocuk." diyen arkadaşıma yani. Ve ben hep bu ihtimal üzerine oynadım. "Sınıfımı anlamaya çalışıyordur." dedim. Çünkü her dönemden ders alan sayılı kişilerden biriydim. Onunla hiç aynı sınıfta derse girmedim ama sabah akşam okuldaydım. Ben böyle birini görsem merak ederdim. 

(Yazar burada yazmayı bırakıp diğer sekmede fotoğraf sitelerini gezmeye başladı. Çünkü hala durumu kabullenmiyor. 10 dakika sonra geldi.)

Çocuğun ismini yazın öğrenmiştim. O da sınavdaki imza listesinden. (Stalker bir insan değilimdir aslında. Çok ciddiyim bu konuda arkadaşlarım benden çok daha yetenekli.) Çocuğu geçen aylarda instagramdan takip ettik. Yani istek atmakla kaldık. Çünkü çocuğun profili gizliydi. Arkadaşım anında reddedildi. Beni de reddetti. Sonra sanırım diğer tüm hesaplardan ve diğer başka yakın arkadaşlarımdan iki hafta sürecinde sekiz kere reddedildik. Sekiz olduğunu düşünüyorum. Sevgilisi olduğu üzerinde oynadık ama sevgilisi olsa bu kadar baskıdan sonra "Siz kimsiniz ya?" derdi biz de "Canım durum böyle böyle." derdik topu oğlana atar kaçardık. Ama ses seda yok. Bu arada çocuğun fotoğraflarından biri azaldı. E bir fotoğraf azalınca bizdeki merak daha da arttı. Bir ara yeniden istek attım. Bu durumların üzerinden iki hafta daha geçtikten sonra. Çocuk arkadaşımın fake hesabını reddedip beni bekletti. Bu süreçte arkadaşım fake hesabından bunun yakın arkadaşını eklemişti. Bizdeki mantık şu "Belki ortak arkadaşları olanları kabul ediyordur.". Ama yok reddetti. Üzerine arkadaşı da fake hesabı engelledi. Yakın arkadaşım (baktığını söyleyen) hala çocuğun taktik uyguladığını düşünüyor. Ama bence başka bir durum var. Facebook sayfasını dondurdu geçen gün. Başka bir sosyal ağda gördüm. Bir kız var ama kız bunun kuzeni mi arkadaşı mı sevgilisi mi bilemedik. Üzerine arkadaşım onları bu ekleme durumları yaşanmadan önce dışarıda görmüş yanlarında bir kızla daha. 

(Yazar yine fotoğraf molası verdi. Bu defa 20 dakika sürdü.)

Çocuk bu olaylar sırasında okulda hiçbir şekilde istifini bozmadı. Bakmaya devam etti, ortalıklarda aynı şekilde dolanmaya devam etti. Hani bir ara "Acaba doğru kişiyi mi eklemeye kalkıştık?" desek inanın denilebilirdi. Ayrıca çocukla okulda konuştum. Bunu ayrı bir yazı olarak yazacaktım ama iki gün önce bu düşüncem değişti. Ayaküstü bir durumdu. Arkadaşına soracaktım, bu sırtı dönüktü bana. Arkadaşı cevap vereceği sırada bu dönüp çocuğu resmen susturup kendisi cevap verdi. Arkadaşım gelene kadar konuştuk. Okulla ilgili bir durumdu konuşma sebebim de. Ondan sonra bir daha hiç konuşmadık.

Üç gün önce arkadaşım onu okulda görmüş. Çocuk ona selam vermiş ama arkadaşım cevap vermemiş. (Buradaki arkadaşım başta bahsettiğim arkadaşım. Çocuğun bana baktığını söyleyen arkadaşım.) Ve ben bundan bir gün sonra onu gördüm. Onun beni gördüğünü sanmıyorum. Umarım görmemiştir. 

Uzun süreli platonik olmayı bıraktım bir süre önce. Kalbim pek çarpmaz oldu. Şimdi neden bu kadar korktum bilmiyorum. Bunun üzerinde eğlenerek bir sürü yazı yazabilirdim ama şu an sadece düşünmekten korkuyorum. Hani belki buraya yazarsam üzerinde düşünmeyi bırakırım diye düşündüm. "Bana bakmaz." durumu değil bu korkumun sebebi. Ben birinden hoşlanmak istemiyorum. Beni bilen bilir platonikten öteye gitmemiş biriyim. Belki doğru insan çıkmadığı için, belki de kader beni tek olarak yazdığı için. Ve platonik olmak beni korkutuyor. Bu arada çocuğun benden küçük olduğunu da dipnot olarak ekleyeyim. Bir, iki yaş küçük de değil bir miktar daha küçük. Yani o yüzden korkumu tetikleyen nedenler çok fazla.

Arkadaşımın "Onu gördüm bana merhaba dedi." mesajından sonra kalbimin aniden atması beni korkuttu. O günden beri böyle durgunum işte. Önceden de dediğim gibi bunları ayrı ayrı yazmak istiyordum. Ama anlattıkça da büyüyor sanki bir şeyler. Şimdi bile üstünkörü olmasına rağmen biraz  duraklaya duraklaya yazdım bu yazıyı. Bu arada boş zamanlarımda fotoğrafçılıkla ilgili sitelerde gezdiğimi de öğrenmiş oldunuz.

Bir daha bu kadar depresif bir yazı yazmayacağım. Devam edersem sizi de fazlasıyla sıkacağım. Ama işte yine platonik duruma sürüklendiğimi öğrenmenizi ve biraz da kafamı boşaltmak istedim. Umarım beni anlayışla karşılarsınız.

Öpüldünüz.